Een langere update

Dinsdag om half 5 lokale tijd kwam ik aan in Kathmandu. Ik had twee Nederlandse meisjes ontmoet in het vliegtuig, en we zijn samen door de douane gegaan. Vanaf dat moment ben ik eigenlijk geen moment meer alleen geweest. Ik werd opgewacht door een taxichauffeur met een bordje met mn naam. Het verkeer en de eerste indrukken vielen me eigenlijk heel erg mee. Ook de weg viel me mee, het was gewoon een verharde weg. Totdat we de wijk Lokanthali inreden, waar het hotel staat. Daar zijn de wegen gewoon een grote modderpoel. In het hotel heb ik andere vrijwilligers ontmoet, die daar ook net waren gearriveerd of die er al langer waren. De drie dagen die volgden had ik in de ochtend samen met Tamara, een fysio uit Oostenrijk, les in Nepalees in de ochtend, in de middag een excursie, en in de avond gingen we met zn allen naar Thamel, het toeristencentrum van Kathmandu. We waren met zijn vijfen, en de taxi's hier zijn heel klein, dus dat heeft voor de nodige lachbuien gezorgd. Met deze mensen heb ik zo veel gelachen, en vooral met Tamara heb ik voor mn gevoel al een band opgebouwd. Zij is nu in pokhara tot ik terug ga naar Nederland, en het plan is dat ik mn laatste week naar pokhara ga en dan hebben we dus nog wat dagen samen.
De eerste dag zijn we met de excursie naar de grootste stupa van Azië geweest, in Bodnath. Dat is de foto die bijvoorbeeld op de lonelyplanet staat. De stupa is heel belangrijk in het Tibetaanse geloof. Elk deeltje staat voor iets anders, maar daar ga ik niet over uitwijzen. Wel leuk om te vertellen is over de vlaggetjes. Op alle vlaggetjes staat een gebed, en ze geloven dat door de wind de gebeden over de mensen worden geblazen, waardoor iedereen gezegend wordt. De tweede dag hebben we 2 weeshuizen en een school bezocht die zijn opgericht door de volunteer society Nepal, waar ik ook vrijwilligerswerk voor doe. De laatste dag gingen we naar Thamel. Tamara en ik hebben een beetje rondgelopen en gekeken voor souveniertjes, we hebben alleen niets gekocht omdat we het dan zo lang moeten meeslepen. Ik heb een super vette rugzak gezien, echt ik werd op slag verliefd, alleen ik kan geen reden bedenken waarom ik nog een rugzak nodig zou hebben, dus als jullie me een reden kunnen geven, graag! We hebben gegeten bij OR2K, een geweldig Israëlisch vegetarisch restaurant. Gister ben ik naar mijn gastgezin in Banepa gegaan. Het laatste stuk moesten we lopen omdat de weg( lees modderpoel) onbegaanbaar was. Het gezin bestaat uit de ouders en twee kleine jongetjes. Het is hier heel stil en rustig. Ik was gister en vandaag de enige vrijwilliger, de anderen waren een weekend weg, dus ik voelde me best alleen. Je kan toch nier echt lekker kletsen met de ouders, omdat het Engels moeilijk verstaanbaar is en ze gewoon in een heel andere situatie zitten. Ik moest alleen eten, want het is voor nepalezen niet gebruikelijk om te eten met de gasten. Gister dus even een dipje, maar nu zijn er twee vrijwilligers en voel ik me een stuk meer op mn gemak :) morgen begint het vrijwilligerswerk, en ik kijk er echt heel erg naar uit! De vrijwilligers ( een meisje uit Australië en een jongen uit Amerika) hebben me het een en ander verteld. Ik heb alleen geen witte jas mee voor morgen, en dat was wel handig geweest maargoed. Ik zal jullie gauw vertellen hoe het werk in het ziekenhuis is!

Ps. De bedden zijn hier super hard, omdat het matras even dik is als een dik dekbed. Gelukkig heb ik een slaapmatje mee :)