De eerste week in het HRDC

Maandag was de eerste dag in het hospital and rehabilitation centre for disabled children. Ik heb een witte jas kunnen lenen van mn hostvader :) de dagen beginnen met een ronde langs de opgenomen patienten. Dat gaat allemaal in het Nepalees, dus daar snap ik niets van. Na de ronde is het tijd voor thee (met 10 klontjes suiker, blegh) en daarna ging ik naar o.p.d. Een soort inloop voor alle patienten die niet zijn opgenomen en nieuwe patienten. De meeste patienten hebben klompvoeten of cerebrale parese. De inloop duurt tot ongeveer half 3, maar het is rustig omdat het regenseizoen is. Dinsdag en woensdag zijn operatiedagen, waar ik erg veel zin in had. Tot ik dinsdagochtend hoorde dat ik niet mee mocht en de dagen bij fysio door moest brengen, niet waar ik voor gekomen was... Ik heb me er maar bij neergelegd, omdat het pas mijn tweede dsg was en ik de artsen nog niet echt kende. De regel is namelijk dat vrijwilligers niet naar de operaties komen, maar aangezien ik medisch student ben en dut meer een stage is, vind ik dat ik wel mee mag. Ik heb dus ook gevraagd of dat kan volgende week, want mijn dinsdag en woensdag nu waren op zijn zachtst gezegd uitermate saai. Ik heb de hele dag op een stoel gezeten niets gedaan, omdat er geen patienten zijn bij fysio op de operatiedagen. Donderdag en vrijdag heb ik weer met de artsen mee gelopen, en dat was wel weer interessant, hoewel het wel veel hetzelfde is en ik eigenlijk alleen maar mee kan kijken en war vragen kan stellen. Vrijdag middag ben ik met de lokale bus maar kathmandu teruggegaan, om daar het weekend door te brengen. Ik zit in een lawaaierig hotel, maar het bed is zacht, de douche is warm en ik zit niet in een achteraf steegje :) gisteravond ben ik voor het eerst alleen uiteten geweest, wat eigenlijk wel prima beviel. Ik heb wat rondgelopen door Thamel en ben niet te laat gaan slapen, aangezien ik nog steeds om ongeveer 9 uur moe ben. Vanochtend ben ik naar de monkey temple geweest. Ik heb me laten brengen door een riksja, weer een hele ervaring op zich. Ik voelde me eigenlijk vooral schuldig dat dat arme mannetje met mij in dienreisorganisatiengaan een bruggenhoofd moest fietsen en hij nauwelijks vooruit kwam. De monkey temple staat bovenop een berg. De lonely planet zegt dat het iets van 350'treden omhoog zijn, maar voor mn gevoel waren het er een stuk meer. De treden waren hoog en de zo'n brandde al volop. Het was op zich niet heel anders dan de stupa van Bodnath, behalve het prachtige uitzicht over de hele stad en de vele aapjes die om je oren slingerden.
Ik blijf nog een nachtje in Thamel, morgen ga ik denk ik nog maar de garden of Dreams en dan ga ik weer terug maar Banepa.

Liefs.